Anatomię powierzchni zwarciowych zębów bocznych również ich wspólne kontakty opisał dokładnie Marxkors. Według tego artystę kontakty między-guzkowe (ryc. 36 i 37) przedstawiają się następująco: pierwszy dolny przed-trzonowiec umawia się z zębami górnymi tylko pewnym tematem postawionym na odśrodkowym stoku guzka policzkowego natomiast na wysokiej listwie brzeżnej pierwszego górnego zęba przedtrzonowego. Drugi dolny ząb przedtrzonowy jest trzy elementy kontaktu. Dwa ustalają się na guzku policzkowym, po obu stronach od szczytu guzka, które przykładają się z listewkami brzeżnymi, odśrodkowymi górnego pierwszego zęba przedtrzonowego i dośrodkowymi górnego drugiego zęba przedtrzonowego. Trzeci punkt, zlokalizowany na prywatnym, odśrodkowym stoku guzka językowego, umawia się z odśrodkową krawędzią guzka podniebiennego górnego drugiego zęba przedtrzonowego.
Pierwszy dolny ząb trzonowy przykłada się przyśrodkowo z innym górnym zębem przedtrzonowym, a odśrodkowo z czołowym górnym zębem trzonowym. Punkty związków są następujące: guzek policzkowy przyśrodkowy ma dwa kontakty, odśrodkowy trzy.
Drugi dolny ząb trzonowy komunikuje się z pierwotnym i nowym zębem trzonowym szlachetnym dodatkowo zamierza taką samą wartość kontaktów jako główny dolny ząb trzonowy. Korespondencyjne punkty kontaktowe spotykają się w przestrzeni środkowych bruzd górnych zębów trzonowych.
Krzywe kompensacyjne
Ruchy żuchwy, w porządku kiedy zęby są w związku, przenoszą się po drogach krzywych, których wyznacznikami są powierzchnie zwarciowe zębów, luków zębowych oraz tor ruchów wyrostków stawowych żuchwy. Uwzględnienie tych krzywych przy ustawianiu zębów sztucznych w protezach całkowitych pozwala na osiągnięcie zrównoważonej okluzji oraz solidniejszej stabilizacji protez podczas żucia.
Krzywe, po jakich przebywają się omawiane ruchy żuchwy, określane są krzywymi kompensacyjnymi i określa się do nich prostą Spee'a i Monso-na.
Krzywa Spee'a (ryc. 38), określana też jak krzywa okludalna, jest anatomiczną krzywizną przebywającą w płaszczyźnie strzałkowej i załatwioną przez guzki zębów bocznych. Idzie ona od wierzchołków dolnych kłów przez policzkowe guzki zębów przedtrzonowych i trzonowych, dobrze przez ramię żuchwy i linię stawu skroniowo-żuchwowego.
Ustawienie zębów sztucznych zgodnie z prostą Spee'a wspiera ich wie-lopunktowy kontakt podczas wysuwania żuchwy.
Krzywa Monsona (ryc. 39), zwana transwersalną, jest rodziną odchodzącą w przestrzeni pierwszej oraz dopasowującą ze sobą guzki i końce sieczne wszystkich zębów naturalnych. Stanowi punkt kuli o średnicy 20,42 em, jakiej środek stwierdza się w krainie gladzizny (glabella). W uzębieniu prawidłowym krzywa ta stanowi skierowana wypukłością ku dołowi. Przy długim starciu zębów, zwłaszcza guzków policzkowych zębów dolnych i językowych zębów górnych, wypukłość zwolniona jest ku górze.
Ustawienie zębów sztucznych zgodnie z prostą Monsona pomaga ich wielopunktowy kontakt podczas ruchów bocznych.
W uzębieniu zdrowym człowieka osiągają się 32 zęby, po 16 w wszystkim łuku. Liczba, skalę i umiejscowienie braków zębów stwarza mnogość różnych sytuacji, wymagających odmiennych sposobów zachowania dowiedz sie wiecej leczniczego. Obliczono, że obecność 32 zębów w szczęce i żuchwie stwarza możliwość dawania również 60 tysięcy kombinacji braków zębów. Ta różnorodność sytuacji namawia do czynienia wartości ich usystematyzowania. Systematyka minusów jest dobra do kierunków dydaktycznych, w uczeniu przed- i podyplomowym, w zgłaszaniu się specjalisty z technikiem lub lekarzy między sobą, jak jednocześnie potrafi istnieć użyteczna w nudnej czynności lekarskiej, ułatwiając postawienie wykrycia i zaprojektowanie leczenia protetycznego.
Podział występujących braków w uzębieniu nosi nazwę klasyfikacji błędów w uzębieniu. Każda klasyfikacja winna istnieć uboga, logiczna, łatwa do przyswojenia i zapamiętania oraz powszechnie zaakceptowana, co istnieje niewątpliwym warunkiem praktycznego podawania w konkretnym regionie czy regionie. Wszystkie obecne klasyfikacje cechuje jedna sprzeczność. Im segregacja jest bystrzejsza a prostsza do opanowania, tym mniej pożądana w rozsądnym określeniu będącej sprawy i zachęcaniu sensownego rozwiązania. Spośród wielu swoich klasyfikacji braków uzębienia zostanie opisanych zaledwie kilka najbardziej potwierdzonych bądź rokujących takie nadzieje.
Według Zarba i wsp. (1978) klasyfikacja Kennedy'ego, zmodyfikowana przez Applegate'a (ryc. 40), zyskała współcześnie najszerszą aprobatę. Ocenę tę determinują braki dotylne (przestrzenie bezzębne łuku) i widać ona posiadać zastosowanie tylko po rozwiązaniu założonych do ekstrakcji zębów. Odcinki bezzębne inne niż nazwane w konkretnych częściach tej ocen nazywane są przestrzeniami modyfikacyjnymi i określane poprzez ich numer. Klasyfikacja ma sześć klas, spośród jakich wszystka (z przypadkiem klasy IV) pewno tworzyć chwila odmian.
W planu właściwej analizy sytuacji, która funkcjonuje w obrębie układu stomato-gnatycznego w punkcie zgłoszenia się chorego do lekarza stomatologa, i zaplanowania i zakończenia przyjmowania także terapii protetycznej niezbędne jest nabycie niezbędnych informacji. Organizuje się je w skutku zebrania wywiadu, badania klinicznego i poszukiwań dodatkowych. Niczym się wydaje, wartość rzetelnie zebranego wywiadu nie istnieje w równi doceniana przez stomatologów. Ciągle jeszcze działalność tę używa się zbyt powierzchownie i przynosi się jej niewiele uwagi. Doświadczeni klinicyści jednak twierdzą, że o wyniku leczenia protetycznego widać w głębokiej różnicy decydować sposób przeprowadzenia wywiadu. Wywiad powinno się dokonywać w stosunkach możliwie intymnych, w mechanizmie ograniczonym do lekarza i pielęgniarki oraz poświęcić na jego zarobienie właściwi klimat. Im chory istnieje w ciemniejszym nastroju psychofizycznym, tym obszerniejsza winna istnieć spośród przed rozmowa.